Η συνταγογράφηση και η χρήση πολλαπλών φαρμάκων για την αντιμετώπιση ταυτόχρονων πολλαπλών ασθενειών είναι γνωστή ως πολυφαρμακία. Ανεξάρτητα από τον ορισμό, η ύπαρξη της πολυφαρμακευτικής αγωγής με τη γήρανση μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένο κίνδυνο ακατάλληλης χρήσης φαρμάκων, ανεπαρκή χρήση αποτελεσματικών θεραπειών, σφάλματα φαρμάκων, αλληλεπιδράσεις μεταξύ διαφόρων φαρμάκων και φαρμάκων – ασθενειών, και το σημαντικότερο, σε ανεπιθύμητες ενέργειες φαρμάκων.
Η πολυφαρμακευτική αγωγή είναι ένας σημαντικός παράγοντας κινδύνου για ακατάλληλη συνταγογράφηση φαρμάκων, η οποία είναι πολύ συχνή στους ηλικιωμένους. Ορισμένα φάρμακα θεωρούνται ακατάλληλα ή δυνητικά ακατάλληλα σε ηλικιωμένους ασθενείς όχι μόνο λόγω του υψηλότερου κινδύνου δυσανεξίας που σχετίζεται με ανεπιθύμητες φαρμακοκινητικές ή φαρμακοδυναμικές αλλαγές ή αλληλεπιδράσεις φαρμάκων - ασθενειών, αλλά επίσης επειδή συνταγογραφούνται σε πολύ υψηλές δόσεις ή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, μία υποτιμημένη πτυχή της ακατάλληλης συνταγογράφησης σε ηλικιωμένους είναι επίσης η παράλειψη φαρμάκων λόγω έλλειψης γνώσεων και φόβου για ανεπιθύμητες ενέργειες φαρμάκων. Επιπλέον, η πολυφαρμακία μπορεί να σχετίζεται με την αδυναμία του κλινικού ιατρού να αναγνωρίσει ένα νέο ιατρικό συμβάν ως ανεπιθύμητη αντίδραση φαρμάκου. Σε αυτήν την περίπτωση, ένα άλλο φάρμακο συνταγογραφείται άσκοπα για να αντιμετωπίσει το ανεπιθύμητο συμβάν αντί να αποσύρει το υπεύθυνο φάρμακο, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο και προσθέτοντας περαιτέρω κινδύνους.
Η πολυφαρμακία μπορεί επίσης να επηρεάσει αρνητικά το κατά πόσο λαμβάνουν ορθά τα φάρμακα τους. Μεταξύ των ηλικιωμένων, η πιθανότητα να μην τηρούν τις οδηγίες του γιατρού αυξάνεται ανάλογα με τον αριθμό των φαρμάκων και τις ημερήσιες δόσεις που έχουν συνταγογραφηθεί. Η κακή τήρηση συχνά γίνεται πιο έντονη με την πάροδο της ηλικίας, σε σχέση με προβλήματα όπως η πολυπλοκότητα του θεραπευτικού σχήματος, η όραση ή η ακοή, η λειτουργική και γνωστική επιδείνωση, η κατάθλιψη, το φορτίο της νόσου και η κοινωνική απομόνωση. Η θεραπευτική πολυπλοκότητα, ο αριθμός διαφορετικών συνταγογραφήσεων, έχουν συσχετιστεί με κακή τήρηση και πρόωρη διακοπή μακροχρόνιων θεραπειών. Οι διαφορές στην τήρηση του φαρμάκου μπορεί επίσης να σχετίζονται με τις ημέρες της εβδομάδας και το δοσολογικό σχήμα. Για παράδειγμα, η αποτυχία λήψης μιας δόσης αντιυπερτασικού φαρμάκου είναι πιο συχνή το σαββατοκύριακο και οι πρωινές δόσεις είναι πιθανότερο να ληφθούν με ακρίβεια από τις βραδινές δόσεις. Η μη τήρηση ή η κακή τήρηση μπορεί να οδηγήσει σε εξέλιξη της νόσου, εισαγωγή στο νοσοκομείο και υψηλότερο κόστος υγειονομικής περίθαλψης.
Επιπλέον, η πολυφαρμακία απομακρύνει τον ηλικιωμένο από τον φυσικό τρόπο ζωής. Αν πονάει το κεφάλι μας είναι σωστότερο να προσπαθήσουμε πρώτα να χαλαρώσουμε παρά να πάρουμε αμέσως ένα ντεπόν ή μια ασπιρίνη. Το 90% των πονοκεφάλων οφείλονται σε μυϊκό σπασμό των μυών του τραχήλου και της κεφαλής. Αν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τη δυσκοιλιότητα, είναι προτιμότερο να προσπαθήσουμε μέσω της όρθιας στάσης και κίνησης του σώματος και μετά με κλύσματα ή υπακτικά φάρμακα. Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα που αποδεικνύουν τη σημαντικότητα των φυσικών επιλογών. Η πολυφαρμακία μειώνει το αίσθημα ανεξαρτησίας του ηλικιωμένου αφού νιώθει εξαρτημένος από το άτομο που του δίνει τα φάρμακα και πολλές φορές μπορεί να μην είναι καν συγγενής του. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι "ο καλύτερος τρόπος είναι ο φυσικός τρόπος".
Τα τελευταία χρόνια γίνονται αρκετές προσπάθειες για να μετριαστεί το φαινόμενο της πολυφαρμακίας, το οποίο παρατηρείται στα άτομα της τρίτης ηλικίας. Υπολογίζεται ότι το 30-50% των ηλικιωμένων δεν τηρούν τη θεραπεία όπως τους συστήθηκε και δεν συνεργάζονται σωστά, αλλά δείχνουν συμπεριφορά «μη συμμόρφωσης». Για το λόγο της απειθαρχίας, δεν είναι υπεύθυνοι μόνο οι ίδιοι (νοοτροπία, μειωμένη μνήμη, ακοή και όραση, δυσκολίες κατάποσης, μακρινό φαρμακείο κ.τ.λ.), αλλά πολλές φορές και ο θεράπων γιατρός και το οικογενειακό περιβάλλον. Όταν η φαρμακευτική αγωγή απαιτεί ένα πολύπλοκο πρόγραμμα, ο/η σύζυγος είναι περισσότερο χρήσιμος/η για την αντιμετώπιση των χρόνιων ασθενειών. Στο στενό οικογενειακό περιβάλλον ή στα μέλη της εκτεταμένης οικογενείας οι ασθενείς μπορούν να βρουν την ανακούφιση που χρειάζονται. Σημαντικός είναι και ο ρόλος του γιατρού στην εξομάλυνση του φαινομένου της πολυφαρμακίας στα άτομα της τρίτης ηλικίας. Η βέλτιστη συνταγογράφηση, από την πλευρά του γιατρού, στους ηλικιωμένους απαιτεί πρωτίστως ενσυναίσθηση και επαγρύπνηση, σε μία προσπάθεια εξισορρόπησης της επαρκούς θεραπείας και των δυνητικών κινδύνων από τις παρενέργειες τις θεραπείας.